2020 UCI Dünya Yol Bisikleti Şampiyonası’nın ardından

2020 hayatımızın her alanında olduğu gibi bisiklette de oldukça ilginç bir yıla sahne oluyor. Pandemi arasında formunu koruyan ve gelişimini sürdüren bisikletçiler ciddi bir avantaj yakalarken takvimin sıkışması bisikletçileri karar vermeye itti. Birçok bisikletçinin önceliklerini belirlemesi ve belli hedeflerden feragat etmesi gerekirken Imola’da yapılan Dünya Şampiyonası en azından birçok bisikletçinin güçlü bacaklarla gideceği bir tarihte yapıldı. Pogacar, Porte, Roglic, Uran, Landa ve Dumoulin gibi varını yoğunu Fransa Turu’nda başarı yakalamak için ortaya koyan sporcuların dezavantajlı olması beklenen bir durumdu. Valverde, Kwiatkowski , Alaphilippe, Hirschi ve Schachmann gibi kendini tamamen yıpratmayan sporcuların ise avantaj sahibi olduğu söylenebilirdi, zira orijinal takvimde Clasica San Sebastian’dan önce Fransa Turu bulunuyordu ve arada 5 günlük ara vardı. Bu dinlenme bisikletçilere yeterli oluyordu ve bacakların hazır olması faktörü genelde avantaj sağlıyor olacak ki 5 günlük ara verilerek koşulan 7 Clasica San Sebastian’ın 6’sında Fransa Turu’ndan gelen bisikletçiler kazandı (tek istisna Evenepoel gibi bir canavar olduğu için onu da saymasak olur)

Yarışta dezavantajlı olan tek büyük favori Van Aert’tı ve yarışın pasif geçip sprinte kalması durumunda Michael Matthews hariç kendisine yaklaşabilecek bir isim bile görünmüyordu, bu da Van Aert’ı taktiksel olarak yarışın kritik noktası haline getiriyordu. Zira sprintteki avantajı bulunduğu her mini-grupta çalışma yükümlülüğü getirecekti çünkü kimse sprintte onla kalmak için işbirliği yapmayacaktı. Bu da Van Aert’ın herhangi bir küçük grupla arkada kalması durumunda geri gelmesini oldukça zor kılıyordu. Bu noktada yarışın en büyük favorisi olmasa da onu “ilk mağlup edilmesi gereken kişi” yapıyordu ve takımlar 3 aşamalı ancak zor bir metodla bunu başardı:

1)Etabı kırıcı hale getirmek
2)Belçika domestiklerini dökerek Van Aert’ı küçük bir grupta yalnız bırakmak
3)Yapılacak atakla Van Aert ve grubun kalanını çıkar çatışmasına sürüklemek

İlk adımı 70 kilometre kala tempoyu arttıran Fransa ve 40 kilometre kala öne fırlayarak pelotonu telaşlandıran ama sonrasında tükenen Tadej Pogacar başarırken ikinci adım biraz da kendiliğinden gelişti.

Belçika bu tip yarışlar için her zamanki gibi iyi bir domestik kadrosuyla liderine destek oldu ve özellikle son turda grup koptukan sonra Van Aert’ı geri getirmeyi başardılar. Lakin Belçika son güçlü bir yokuşçu domestikten mahrumdu ve Remco Evenepoel’un yokluğu sonuna kadar hissedilmişti, zira genç yıldız yarışın son bölümünde de önde kalabilir ve Alaphilippe’e karşı grubu taşıyabilirdi

Üçüncü adımı gerçeğe dönüştürmek ise yalnızca bacak gücü değil, patlaycılık da gerektiren bir işti ve gerçekçi olarak bunu en iyi yapabilecek bisikletçi Alaphilippe, ikincisi de Kwiatkowski’ydi ki yaptıkları ataklarla yarışın en güçlü iki ismi de onlar gibi görünüyordu, son sözü ise Fransız bisikletçinin patlayıcılığı söyledi

Bu yarışın en net favorisi Alaphilippe aslında iyi bir hizmet de aldı, Fransa daha az kullanışlı olan kadrosunu yokuşlarda sert tempo yaparak harcadı, bu tempo ve Martin’in ekstra eforu da son yokuşu grup için kırıcı hale getirdi. Son kilometrelerdeki 5’e 1 sayısal üstünlüğün ise klasiklerde ters tepebileceğini görsek de Van Aert’ın önde çalışmaması, Roglic’in tamamen saklanması ve Fuglsang’ın isteksizliği ile daha ekstrem bir hal aldı. Sonuç olarak düzgün çalışan tek kişi Kwiatkowski’ydi ve bisikletçilerin öne gelmesi esnasında kaybettikleri süre ve koordinasyon eksikliği yarışı kaybetmelerine yetti.

Van Aert’ın Jumbo’daki ikinci sezonunda pelotonda Sagan etkisi yaratması olumlu olsa da çalışmamasını hata olarak yorumluyorum, özellikle de grup organize çalışmamışken bir ara farkın indiği gözlemlenebiliyordu ve bu kanımca Van Aert’ın risk alması için bir fırsattı ancak o hiç madalya almama ihtimali yerine gümüşü tercih etti. Alaphilippe’i kovalamada en çok çaba harcayan Kwiatkowski ise bronz madalyayı az bir farkla Hirschi’ye kaptırdı, madalya Kwiatkowski için başarı olarak görülebilirdi ancak 2015 sezonunda beyaz üstü gökkuşağı mayoyu zaten giymiş ve kollarında o çizgiyi kariyeri boyunca taşıma onuruna erişmiş birinin yalnızca altın madalyayı düşünerek kendini tüketmesi anlaşılabilir.

Yarış sonunda bir eleştiriyi de harika çocuk Van Aert’ın takımı Jumbo Visma için yapmak isterim. Tur boyunca kendisini domestik olarak kullanmış ve belki de süper yıldızını birkaç Tour de France etabı, yeşil mayo ve pazar günkü yarışın zaferinden etmişti. Tüm bunlar Fransa Turu’nda en ufak bir avantaj elde etmek için yapıldı ancak Roglic’in son günkü çöküşü de bu çabaları sonuçsuz bıraktı.

Son olarak ise İtalya’ya değinmek lazım. İtalya’nın Ulissi hariç son yokuşta patlayıcı bir atakla gidebileceği birisi olmadığı için Pogacar’ın atağı ve peloton temposu kendilerine hiç yaramadı, yine de Fransa Turu’ndan çıkmasına rağmen elinden geleni yapan Damiano Caruso’yu tebrik etmek lazım, 32 yaşındaki bisikletçi yıllardır işini en iyi yapanlardan…